ماجراى پيدايش فرقه ى ضاله «بابيّه»
ادّعاى «بابيّت» زمانى آغاز شد كه سيّد كاظم رشتى از دنيا رفت و سيّد على محمّد شيرازى جانشين وى شد. «شيخيه»، در معارف دينى، فقط به چهار ركن اعتقاد دارند:
1ـ توحيد
2ـ نبوّت
3ـ امامت
4ـ اعتقاد به شيعهى كامل (ركن رابع) كه نيابت خاصّهى امام زمان عليهالسلام مخصوص او است.
آنان
معتقدند كه طريق نيابت خاصه، پس از نوّاب چهارگانه (1ـ عثمان بن سعيد
عمروى؛ 2ـ ابوجعفر محمد بن عثمان؛ 3ـ ابوالقاسم حسين بن روح نوبختى؛ 4ـ
ابوالحسن على بن محمد سمرى) برخلاف اعتقاد فقيهان و محدّثان شيعه، مسدود
نشده و همچنان راه نيابت خاصّه، مفتوح است.
شيخيّه، شيخ احمد و سپس سيّد
كاظم رشتى را نايب خاصّ امام زمان عليهالسلام مىدانستند و نيز معتقد
بودند كه امام زمان عليهالسلام در عالم موهومى به نام «هورقليا» زيست
مىكند و آن گاه كه پروردگار اراده فرمايد، از آن جا نزول مىكند و به
وظيفهى اصلاح عالم از مفاسد، قيام مىكند. اين اعتقادات، نزد علماى
اماميّه باطل است. طبق نصوص قطعى، مهدى موعود عليهالسلام در همين عالم
خاكى و در بدن عنصرى است و به زندگى طبيعى خود به حفظ الهى، ادامهى حيات
مىدهد تا مشيّت خداوند بر قيام و ظهور او تعلّق گيرد.