انتظار فرج در بيان ائمه اطهار ( قسمت دوم )

وبلاگ مهدي طاووس اهل جنت - Www.TavooseJannat.BlogFa.Com

اين هم قسمت دوم و پاياني از مطلب انتظار فرج در بيان ائمه اطهار بر اساس روايات و احاديث كه به شما مهدي دوستان قول داده بودم.

آماده بودن و سلاح تهيه كردن ، بيش از هر چيز، نيرو و روح سلحشورى و ستيز لازم دارد. منتظر مسلح ، وقتى مى تواند در صف جهاد گران قيام ، قرار گيرد، دست به سلاح ببرد و در ركاب امام حق ، نقش بيافريند كه در صحنه نبرد، پيروزى يا شهادت در نظر او يكسان باشد. در صحنه شعله و خون ، عاشقانه خود را براى امام و آرمانهاى او بخواهد، نه امام را براى آرزوهاى خويش و اين ، ميسر نمى شود مگر آن كه همواره روح حماسه و اقدام و سلحشورى و مقاومت و شهادت و ايثار را در خود بپروراند و هر آن آمادگى خود را براى چنين امرى بيازمايد.على (ع ) مى فرمايد:المنتظر لامرنا كالمتشحط بدمه فى سبيل الله (1)
منتظر امر ما، بسان كسى است كه در راه خدا به خون خود، غلتيده باشد


ادامه نوشته

انتظار فرج در بيان ائمه اطهار ( قسمت اول )

وبلاگ مهدي طاووس اهل جنت - Www.TavooseJannat.BlogFa.Com

قصد داريم كمي درباره وظايف يك منتظر واقعي مهدي فاطمه (س) بر طبق روايات و احاديث وارد شده از ائمه اطهار صحبت كنيم كه به دليل طولاني بودن متن ترجيح داديم تا اين مطلب مهم را در دو قسمت تقديم شما بزرگواران نماييم.

به انتظار زيستن و منتظرانه دين داشتن ، وظيفه اى است كه شريعت اسلام ، از مؤمنان خواسته است . چشم داشتن به ظهور منجى و حاكميت دوازدهمين امام ، از سلسله امامان معصوم (ع (، باور به تداوم امامت و عينيت رهبرى دينى ، در نهايت تاريخ زندگى است ، نهايتى دور، ولى در پيش ، بسا امروز، فردا يا فرداى ديگر.عالمان دين ، بر پايه احاديث معصومين (ع ) انتظار فرج را شاخص بزرگ انسان ديندار در عصر غيبت دانسته اند و همواره دينداران را به داشتن و دانستن اين مهم ، فرا خوانده اند:پيامبر اسلام (ص) مى فرمايد:افضل اعمال امتى انتظار الفرج من الله عزوجل (1)
انتظار فرج داشتن برترين عمل امت من است .امام صادق (ع ) مى فرمايد:الا اءخبركم بما لا يقبل الله عزوجل من العباد عملا الا به ؟ فقلت بلى ، فقال :شهادة ان لا اله الا الله محمدا عبده و رسوله ... و الانتظار للقائم (ع ( (2)خبر دهم شما را به چيزى كه خداوند عمل بندگان را جز با آن نمى پذيرد؟


ادامه نوشته

انتظار فرج یک شعار نیست!


وظیفه ما در زمان غیبت مانند وظیفه در زمان حضور امام معصوم (علیه السلام) است. گرچه آن حضرت از نظر ما غایب است، اما به ما اشراف و آگاهی دارد و بر اعمال و رفتار ما ناظر است.

بنابراین، تمام وظایفی که قرآن مجید و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه معصومین (علیهم السلام) برای یک فرد مسلمان تعیین و بیان فرموده اند در زمان غیبت نیز متوجه ما است که البته همه این وظایف را می توان در یک جمله خلاصه کرد و گفت بزرگ ترین وظیفه شیعیان در عصر غیبت انتظار فرج و ظهور دولت جهانی حضرت مهدی (عج) است.

اما با عنایت به این که انتظار فرج یک شعار نیست، بلکه یک فرهنگ است و مجموعه ای از وظایف و تکالیف است که باید عملی شود تا یک فرد، منتظر حقیقی مولا و امام خود باشد. ما در این جا به طور خلاصه به بخشی از آنها اشاره می کنیم:


ادامه نوشته

انتظار فرج

حضرت امام صادق (ع):نوروز روزی است که قائم ما، حضرت مهدی(عج) ظهور خواهد کرد و هیچ نوروزی نیست مگر اینکه ما اهل بیت به انتظار فرج نشسته ایم.

اللهم عجل لولیک الفرج

وظیفه عزادار در قبال امام زمان (عج)


                        

عزادار حقيقی به خوبی می‌داند كه سوگواری و برپايی مجالس بزرگداشت برای اهل بيت(ع) فقط قسمت كوچكی از وظايف الهی او نسبت به آنان است بلكه وظيفه بالاتر، توجه به درس‌ها و عبرت‌های عاشورا و عمل به آن‌ها است. عمل به تكاليف از جمله درس‌هايی است كه عزادار حقيقی از عاشوراييان فرا گرفته است. او خود را نسبت به امام زمانش مكلف و مسئول می‌داند. (1)

عزادار، نيك می‌داند كه بايد به تنهايی در دادگاه عدل الهی نسبت به رفتار خود با امام زمانش پاسخگو باشد لذا، برای عمل به وظيفه‌اش منتظر هيچ‌كس نمی‌ماند؛ او منتظر سازمان‌ها، نهادها و اشخاص نيست. او خودش به تنهايی براي خارج كردن امام زمان(ع) از تنهايی، غيبت، اضطرار و آوارگی تلاش می‌كند. او مانند شهدای كربلا كه هرگز به كمی نفرات شان توجه نكردند و هر يك فقط و فقط به فكر انجام وظيفه در قبال امام مظلوم و تنهاييش بود و كاری به نتيجه و تأييد ديگران نداشت، عمل می‌كند. مانند «عبدالله بن حسن(ع)» كه وقتي ديد عمويش تنها و مجروح به روی زمين افتاده است و دشمن دور او را گرفته، خود را به عمويش رساند و هنگامی كه «ابجربن كعب» (لعنة الله علیه) شمشيرش را فرود آورد كه امام را بكشد، دست خود را در مقابل شمشير او گرفت تا از امامش دفاع كند و دستش قطع شد و در آغوش عمويش حسين(ع) افتاد تا اين كه «حرمله» (لعنة الله علیه) او را با تير به شهادت رساند.(2)

ادامه نوشته