دست بـﮧ قلم بردم تا برایتان حرف ها بزنم
اما نشد ...
خواستم از "دردم" بگویم
دیدم دردِ شما ، خودِ (( من )) م ...
خواستم از "بـﮯ کسـﮯ" ام حرف بزنم
دیدم 「تنها」 تر از شما در عالم نیست
خواستم بگویم "دلم از روزگار گرفتـﮧ"
دیدم خودم در 「خون بـﮧ دل」 کردنِ شما کم نگذاشتـﮧ ام ...
قلم کم آورد ...
بـﮧ راستـﮯ کـﮧ وسعت (( مظلومیت )) شما قابل اندازه گیرے نیست
سنت انبیاء و مبلغین الهی همواره در تاریخ هشدار دادن مردمان و یادآوری این نکته بوده است که :
ای مردم شما به سبب سوء رفتار خود و دور شدن از امام و حجت زمان خود از منبع نعمت منقطع و دچار نکبت و تباهی گشته اید اینک بازگشته و توبه کنید تا آن آثار و بهره ها برایتان بازگردد.
مبلغین و بیدارگران الهی هرگز مردم را به شخص خود دعوت نکرده اند بلکه به امام و حجت زمانشان باز گردانده اند:
«وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدينَةِ رَجُلٌ يَسْعى قالَ يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلينَ» (يس:20)
«و مردى(با ايمان) از دورترين نقطه شهر با شتاب فرا رسيد، گفت: «اى قوم! از فرستادگان(خدا) پيروى كنيد.»