وقتی انسان برای فردی نام‌گذاری می‌کند توجه به صفات، ویژگی‌ها، گذشته و آینده او ندارد و اسم او را متناسب با این موضوعات انتخاب نمی‌کند؛ لکن زمانی که خداوند بر روی چیزی یا کسی اسم‌گذاری می‌کند، به تمام وجوه مربوط به آن شخص و یا شیء توجه کرده و آن اسم را متناسب با آنها برمی‌گزیند. در حدیث آمده است که:


فاطمه زهرا (س)، فاطمه نامیده شد به این دلیل که او و شیعیانش و به عبارت دیگر فرزندانش از آتش- نار- فطم و جدا شده‌اند.(1) در این حدیث منظور از نار چیست؟ نار و آتش مصادیق مختلفی دارد که از جمله این مصادیق، جهنم قیامت و پس از قیامت است و از دیگر مصادیق آن فتنه‌های آخرالزمان است؛ یکی دیگر از مصادیق آن، ابلیس و شیاطین هستند چرا که آنها از نار خلقت یافته‌اند و بالاخره اینکه دنیا نیز از جمله مصادیق نار و آتش است؛ با این توضیح که باطن دنیا و نجاسات دنیایی چیزی جز همان جهنم اخروی و نار سوزان نیست و انسان‌ها نیز به ناچار در این چاه تاریک و جهنم‌گونه قرار گرفته‌اند و باید با انجام اعمال صالح و دست‌آویزی به حبل الله و مبارزه با نار وجود خبیث شیاطین، از این نار جدا شده و به نور باز گردند؛ لکن این کاری بس دشوار است و بشر بدون نصرت الهی نمی‌نواند خود را از این جنسیت ناری برهاند و به سوی نور حرکت کند و به آن ملحق گردد.