گل نرگس

امير المؤمنين عليه السّلام به كميل وصيّت فرمودند:
اي كميل بن زياد! هر روز نام خدا و «لا حول ولا قوه الا بالله» را بر زبان جاري ساز و بر خدا توكّل كن و هر روز ما را ياد كن و ما را به اسم نام ببر و بر ما درود بفرست و به واسطه‌ي ما به خدا چناه بيار و به اين وسيله از خود و آن چه تحت مراقبت توست محافظت كن تا انشاءاللّه از شرّ آن روز در امان باشي.
اي كميل! هنگامي كه شيطان در دل، تو را وسوسه مي كند بگو:
«اعوذ باللّه القوي من الشيطان الغوي و اعوذ بمحمد الرضي من شرّ ما قدر و قضي و اعوذ بإله الناس من شرّ الجنه و الناس اجمين...»
« (از) شرّ شيطان گمراه به خداي توانا پناه مي برم و از شرّ قضا و قدر به حضرت محمد صلي اللّه عليه و آله كه مورد خشنودي خداست پناه مي برم و از شرّ تمام جنّ و انس به معبود همه‌ي مردم (خدا) پناه مي آورم...» در اين صورت از خطر كارهاي ابليس و شياطين كه با او هستند حفظ مي شوي هر چند همه‌ي آن ها شيطان هاي همانند خود شيطان (اصلي) باشند.
اي كميل! هر كس به نام خدا و پيامبرش و همه‌ي آنچه خدا براي پناه آوردن قرار داده از شياطين پرهيز نكند، مشمول ناخشنودي خداي متعال مي باشد.
اي كميل! شيلطين ابتدا خودشان تو را فريب مي دهند و اگر پاسخ مساعد از تو نگيرند، از در مكر و حيله وارد مي شوند. تا اين كه از اين راه ها تو را به وسيله‌ي خودت فريب دهند. به اين صورت كه اميال و خواسته هاي تو را برايت زيبا جلوه مي دهند و آرزوها و خواسته ات را برآورده مي سازند و (كارهاي زشت را ) براي تو مي آرايند و حقايق و خوبي ها را از ياد تو مي برند و تو را ( امر به ارتكاب بدي ها) ونهي (از انجام خوبي ها) مي كنند و آنقدر تو را نسبت به خداي عزّوجلّ خوش گمان مي كنند تا اين كه بيش از اندازه به او اميدوار شوي و به خاطر اميد زياد به خود مغرور شده، به گناهي بيفتي در حالي كه كيفر گنه كار آتش است.
اي كميل! همانا ابليس از جانب خودش وعده نمي دهد بلكه از طرف پروردگارش وعده مي دهد (وعده‌ي خود را از جانب خدا وانمود مي كند) تا اين كه (انسان ها را) به گناه كشانده، آنها را به هلاكت برساند.
اي كميل! شيطان بسيار ظريف و ماهرانه تو را فريب مي دهد. تو را به عمل خوبي فرمان مي دهد كه به انجام آن عادت كرده اي و از انجام آن فرو گذار نمي كني، به طوري كه تو مي پنداري فرشته‌ي بزرگواري به سراغ تو آمده در حالي كه او يك شيطان رانده شده است. آنگاه وقتي به او اطمينان كردي و نسبت به او خيالت آسوده شد (ديگر نگران فريب شيطان نبودي!) در آن زمان تو را به ورطه هاي خطرناك تباهي مي اندازد كه راه نجاتي از آنها پيدا نمي كني.
اي كميل! همانا شيطان تله هايي دارد كه آنها را (بر سر راه افراد) قرار مي دهد، پس مواظب باش كه تو را در آنها نياندازد.
«يا كميل! انّ الارض مملوه من فخاخهم. فلن ينجو منها الّا من تشبث بنا وقد اعلمك اللّه انه لن ينجو منها الّا عباده و عباده اولياؤنا.»
اي كميل! همانا زمين پر از تله هاي شياطين است. تنها كساني از آنها نجات پيدا مي كنند كه به ما متشبّث شوند (بچسبند) و خداوند تو را آگاه فرموه كه از آن تله ها فقط بندگانش نجات پيدا مي كنند كه بندگان او اهل ولايت ما (اهل بيت عليهم السّلام) هستند.(1)
اين كه امام عليه السّلام چگونه پناه آوردگان به خود را حفظ مي نمايد، امري وجداني است كه هر كس آن را بچشد، معرفتش به امام عليه السّلام-از جهت اين وصف خاص- عميق تر و بيشتر مي شود. البتّه، دانستن و اعتقاد به اينكه امام عليه السّلام چنين دستگيري هايي از خطر شياطين مي كنند، آن معرفت اوّليه را در انسان ايجاد مي كند تا زمينه ساز مراتب بالاتر شود.
قائل شدن به اين شأن امام عليه السّلام اختياري و كاملاً مبتني بر معرفتي است كه نصيب فرد گشته است. به هر اندازه كه فرد پناه دهندگي و نجات دهندگي امام عليه السّلام از دام هاي شيطان را چشيده باشد، وظيفه دارد به همان اندازه اعتقاد قوي تري به ايشان داشته باشد، ولي اگر كسي با سوء اختيارش اعتقاد محكمي نداشته باشد و به جاي استعاذه به امام عليه السّلام به غير ايشان توجّه كند، يقيناً مرتكب كفران نعمت گشته است.